Państwowa Inspekcja Pracy w świetle encykliki Laborem exercens

Udostępnienie publikacji Wydawnictwa Uniwersytetu Łódzkiego finansowane w ramach projektu „Doskonałość naukowa kluczem do doskonałości kształcenia”. Projekt realizowany jest ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego w ramach Programu Operacyjnego Wiedza Edukacja Rozwój; nr umowy: POWER.03.05.00-00-Z092/17-00. Publikacja dofinansowana przez Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskieg

La responsabilité de l’employeur sur le fondement du Code civil en cas de licenciement abusif

D’après l’interprétation constante des dispositions citées ci-dessus, le Code du travail réglemente les prestations dues au salarié abusivement licencié de façon autonome et intégrale. La limitation du montant de ces prestations est le plus souvent justifiée par la spécificité de la relation d’emploi et la nécessité d’équilibrer les intérêts mutuels. On admet que la réalisation du droit de réparation du préjudice dont un salarié dispose devrait être dans ce cas relativement simple et fiable. Il en résulte que le préjudice causé par le licenciement irrégulier est réparé en dépassant parfois le montant de ce préjudice mais parfois il n’est réparé que partiellement. Dans le cas de la rémunération pour la période sans emploi, on ajoute que l’absence du montant de cette prestation pourrait affaiblir la motivation du salarié à rechercher un nouvel emploi.Udostępnienie publikacji Wydawnictwa Uniwersytetu Łódzkiego finansowane w ramach projektu „Doskonałość naukowa kluczem do doskonałości kształcenia”. Projekt realizowany jest ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego w ramach Programu Operacyjnego Wiedza Edukacja Rozwój; nr umowy: POWER.03.05.00-00-Z092/17-00. Publication co-financée par l’Association Henri Capitant des amis de la culture juridique française

Odpowiedzialność odszkodowawcza pracodawcy na podstawie kodeksu cywilnego za bezprawne rozwiązanie umowy o pracę

Zgodnie z jednolitą wykładnią powyższych przepisów Kodeks pracy w sposób autonomiczny i kompleksowy reguluje świadczenia należne niesłusznie zwolnionemu pracownikowi. Ograniczenie wysokości tych świadczeń jest najczęściej uzasadnione specyfiką stosunku pracy i koniecznością wyważenia wzajemnych interesów. Przyjmuje się, że realizacja prawa pracownika do odszkodowania powinna być w tym przypadku stosunkowo prosta i niezawodna. W rezultacie szkoda spowodowana niezgodnym z prawem zwolnieniem z pracy zostaje zrekompensowana, czasem przewyższając wysokość szkody, a czasem tylko częściowo. W przypadku wynagrodzenia za okres bezrobocia dodaje się, że brak kwoty tego świadczenia może osłabić motywację pracownika do szukania nowej pracy.Udostępnienie publikacji Wydawnictwa Uniwersytetu Łódzkiego finansowane w ramach projektu „Doskonałość naukowa kluczem do doskonałości kształcenia”. Projekt realizowany jest ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego w ramach Programu Operacyjnego Wiedza Edukacja Rozwój; nr umowy: POWER.03.05.00-00-Z092/17-00. Publikacja współfinansowana ze środków Stowarzyszenia Henri Capitant des amis de la culture juridique française

Integralny System Nowej Ewangelizacji jako odpowiedź na wezwanie Kościoła w Ameryce Łacińskiej do nowej ewangelizacji

Od czasu Soboru Watykańskiego II świadomość ewangelizacyjnych wyzwań przed jakimi stoi Kościół jest coraz mocniejsza. Przynaglenie, aby w szybko zmieniającej się rzeczywistości poszukiwać dla ewangelizacji świeżych form i metod zaczęło być określane, począwszy od III Konferencji Rady Biskupów Ameryki Łacińskiej (CELAM) w Puebla z roku 1979, jako „nowa ewangelizacja”. Dzięki św. Janowi Pawłowi II określenie to zaś na stałe zagościło w świadomości Kościoła powszechnego. Pontyfikat papieża Franciszka sprzyja, aby Ameryka Łacińska nadal kontynuowała inspirującą rolę wobec całego Kościoła w obszarze „nowej ewangelizacji”. W przekonaniu autorów artykułu godnym zainteresowania jest zainicjowany w Meksyku i z powodzeniem implementowany w wielu regionach świata, gdzie stał się oficjalnym programem duszpasterskim dla licznych diecezji i parafii - Integralny System Nowej Ewangelizacji (SINE – Sistema Integral de la Nueva Evangelización). Dostrzegając realia Kościoła w Polsce i ewangeliczy niepokój wielu duszpasterzy, System ten jest ciekawą propozycją, która – twórczo rozwinięta – może przekształcić tradycyjnie prowadzoną parafię w tętniącą życiem wspólnotę wspólnot

Long-term reproducibility of microvolt T-wave alternans in patients after cardioverter-defibrillator implantation

Background: Microvolt T-wave alternans (MTWA) is a promising method for noninvasive assessment of arrhythmic risk. Recent studies have shown good immediate reproducibility of T-wave alternans. Little is known about it during the long term. The aim of the study was to prospectively evaluate the long-term reproducibility of MTWA in a group of patients after ICD implantation. Methods: The study group consisted of 22 patients: 21 male and 1 female, aged 63.0 ± 7.6 years. Nineteen of them had a history of myocardial infarction and 3 had non-ischemic cardiomyopathy. Ejection fraction was 34.7 ± 10.0. T-wave alternans was measured during treadmill tests and additionally in 6 patients during implantation cardioverter-defibrillator device pacing. We received 30 reports of MTWA available for analysis. The second test was performed after 11.8 ± 3.3 months (range 7-16) using the same protocol. Results: Of the 30 tests, 12 were positive, 2 negative and 9 indeterminate in both tests. The results were concordant in 23 tests (76.66%) (Kappa 0.602). Of the initial positive tests, only one became negative in the second test and 4 became indeterminate. Of the initial negative tests, none became positive and none became indeterminate. Of the initial indeterminate tests, one became positive and one negative. At the same time, there were no significant differences between QRS, QTc and ejection fraction between the first and second tests. Only the heart rate in the second test was greater than in the first. Conclusions: The results suggest that microvolt T-wave alternans measurement is stable over a long period. It is probably not worth examining the status of MTWA after several months, at least if patients are in the chronic stage of their disease. (Cardiol J 2007; 14: 561-567)

Zapobieganie nawrotom omdleń wazowagalnych za pomocą podawanego dożylnie β-blokera. Mechanizmy patofizjologiczne determinujące efektywność terapii

Wstęp: Celem pracy była identyfikacja mechanizmów patofizjologicznych determinujących efektywność podawanego dożylnie β-blokera w zapobieganiu nawrotom omdleń wazowagalnych (VVS). Materiał i metody: Badaniem objeto 98 chorych (w tym 59 kobiet) w średnim wieku 34,2 ± ± 12,3 roku, u których w okresie ostatnich 6 miesięcy wystąpiły co najmniej dwa incydenty utraty przytomności, zakwalifikowanych do wykonania testu pochyleniowego (TT). Pionizacji dokonywano według protokołu 60o/20 min; a w przypadkach tego wymagających podawano dodatkowo podjęzykowo 250 µg nitrogliceryny. Po uzyskaniu dodatniego wyniku badania przywracano pozycję poziomą, po czym dożylnie podawano 0,1 mg/kg mc. propranololu. W dalszym etapie wykonywano kolejną pionizację, która była repliką fazy badania, zakończonej wystąpieniem omdlenia. Ocenę wskaźników hemodynamicznych (HI) prowadzono metodą beat-to-beat za pomocą urządzenia Portapres M2. Analizie poddawano skurczowe (SBP), średnie (MBP) i rozkurczowe ciśnienie tętnicze (DBP), częstotliwość rytmu serca (HR), pojemność minutową serca (CO) i całkowity obwodowy opór naczyniowy (TPR). Zmienność ciśnienia tętniczego (BPV) mierzono jako odchylenie standardowe skurczowego ciśnienia tętniczego. Uzyskane wartości HI analizowano retrospektywnie, uśredniając 60-sekundowe segmenty pomiarowe. Oceny czułości baroreceptorów (BRS) dokonywano w 3-minutowych przedziałach pomiarowych za pomocą metody xBRS (cross-correlation). W tożsamych segmentach lokacyjnych dokonywano także czasowej analizy zmienności rytmu tętna (PRV). W celu realizacji przyjętego na wstępie celu badania wyznaczono cztery przedziały pomiarowe: bezpośrednio poprzedzający (I) i inicjujący (II) czynną fazę TT, poprzedzający wystąpienie VVS (III) oraz obejmujący wczesny etap po zakończeniu pionizacji (IV). Wyniki: Wykonanie pełnego protokołu TT wywołało VVS u 63 (64%) chorych. Dożylne podanie propranololu zapobiegło powtórnemu wyzwoleniu omdlenia u 37 (59%) pacjentów - stanowili oni grupę I, natomiast 26 (41%) chorych było niewrażliwych na podany β-bloker - w dalszej ocenie tworzyli oni grupę II. Największe różnice wartości analizowanych zmiennych między grupami badanych chorych stwierdzono w okresie bezpośrednio poprzedzającym wystąpienie VVS (etap III). Skuteczność podawanego dożylnie β-blokera w zapobieganiu nawrotom VVS korespondowała z: znamiennie wyższymi wartościami BP oraz TPR; większą zmiennością PRV oraz BPV; silną korelacją między wartościami ocenianych HI a BRS. Wnioski: Skuteczność podawanego dożylnie β-blokera w zapobieganiu nawrotom VVS koresponduje z ograniczeniem funkcji regulacyjnej baroreceptorów, determinującym możliwości jej farmakologicznej korekty. (Folia Cardiol. 2004; 11: 489–498

Test pochyleniowy z nitrogliceryną. Jaki jest optymalny czas jego trwania?

Wstęp: Celem pracy było poszukiwanie optymalnego czasu trwania testu pochyleniowego z nitrogliceryną (TTNTG) oraz ocena zależności między długością badania a jego przydatnością w rozpoznawaniu chorych z omdleniami wazowagalnymi (VVS). Materiał i metody: Badaniom poddano grupę 246 chorych (130 kobiet i 116 mężczyzn), w średnim wieku odpowiednio 39,7 &plusmn; 16,5 oraz 35,7 &plusmn; 17,6 lat (p > 0,06), z co najmniej dwoma incydentami omdleń w wywiadzie w okresie ostatnich 6 miesięcy. Pełny protokół badania składał się z 15-minutowej fazy odpoczynku (pozycja pozioma), 15-minutowego okresu pozycji pod kątem 60° (TTP), po zakończeniu którego podjęzykowo podawano 250 &micro;g NTG, kontynuując pochylenie przez kolejnych 15 min. Typ reakcji omdleniowej definiowano na podstawie kryteriów klasyfikacji VASIS. Wyniki: TTP wywołał omdlenie u 36 osób (14%), a podanie NTG spowodowało utratę przytomności u kolejnych 122 chorych (50%). Nieuwzględnienie 23 chorych (9%) z wygórowaną odpowiedzią na NTG (ExNTG), zredukowało liczbę pacjentów, u których przyczynę utraty przytomności rozpoznano za pomocą TT, do 135 osób, czyli 55% ogółu badanych. W żadnym z etapów badania nie wykazano zależności między czasem wystąpienia omdlenia (TOS) a wiekiem badanych, ich płcią oraz częstością występowania poszczególnych typów VVS. W podobnej analizie przeprowadzonej dla pełnego czasu badania wykazano jednak, że TOS w grupie chorych z mieszanym typem VVS (Mx) był istotnie dłuższy od wartości uzyskanych w grupie pacjentów z wazo- (VD) i kardiodepresyjnym (CI) typem VVS - odpowiednio: 19,9 &plusmn; 5,7 min vs. 13,1 &plusmn; 8,4 min (p < 0,002) oraz 19,9 &plusmn; 5,7 min vs. 16,6 &plusmn; 6,7 min (p < 0,05). Najwięcej wyników dodatnich - 93/158 (59%) zanotowano między 19 a 23 minutą pochylenia. Było to: 59 reakcji typu Mx (64%), 3 odpowiedzi VD (3%), 17 omdleń CI (18%) oraz 14 reakcji ExNTG (15%). Po 25 minucie pionizacji dodatni wynik testu uzyskano u 9 chorych (6%), spośród których 7 reprezentowało typ Mx VVS (78%), 1- typ CI (11%) oraz 1 - reakcję ExNTG (11%). Wnioski: Wyniki pracy wskazują, że skrócenie biernej fazy TTNTG do 15 min zachowuje jego wysoką czułość. Natomiast ograniczenie czasu trwania fazy lekowej testu poniżej 15 min wiąże się ze znaczącym klinicznie obniżeniem czułości badania oraz zachwianiem proporcji w częstości występowania poszczególnych typów VVS. (Folia Cardiol. 2003; 10: 71-76

Zapobieganie nawrotom omdleń wazowagalnych za pomocą podawanego dożylnie &#946;-blokera. Mechanizmy patofizjologiczne determinujące efektywność terapii

Wstęp: Celem pracy była identyfikacja mechanizmów patofizjologicznych determinujących efektywność podawanego dożylnie &#946;-blokera w zapobieganiu nawrotom omdleń wazowagalnych (VVS). Materiał i metody: Badaniem objeto 98 chorych (w tym 59 kobiet) w średnim wieku 34,2 &plusmn; &plusmn; 12,3 roku, u których w okresie ostatnich 6 miesięcy wystąpiły co najmniej dwa incydenty utraty przytomności, zakwalifikowanych do wykonania testu pochyleniowego (TT). Pionizacji dokonywano według protokołu 60o/20 min; a w przypadkach tego wymagających podawano dodatkowo podjęzykowo 250 &micro;g nitrogliceryny. Po uzyskaniu dodatniego wyniku badania przywracano pozycję poziomą, po czym dożylnie podawano 0,1 mg/kg mc. propranololu. W dalszym etapie wykonywano kolejną pionizację, która była repliką fazy badania, zakończonej wystąpieniem omdlenia. Ocenę wskaźników hemodynamicznych (HI) prowadzono metodą beat-to-beat za pomocą urządzenia Portapres M2. Analizie poddawano skurczowe (SBP), średnie (MBP) i rozkurczowe ciśnienie tętnicze (DBP), częstotliwość rytmu serca (HR), pojemność minutową serca (CO) i całkowity obwodowy opór naczyniowy (TPR). Zmienność ciśnienia tętniczego (BPV) mierzono jako odchylenie standardowe skurczowego ciśnienia tętniczego. Uzyskane wartości HI analizowano retrospektywnie, uśredniając 60-sekundowe segmenty pomiarowe. Oceny czułości baroreceptorów (BRS) dokonywano w 3-minutowych przedziałach pomiarowych za pomocą metody xBRS (cross-correlation). W tożsamych segmentach lokacyjnych dokonywano także czasowej analizy zmienności rytmu tętna (PRV). W celu realizacji przyjętego na wstępie celu badania wyznaczono cztery przedziały pomiarowe: bezpośrednio poprzedzający (I) i inicjujący (II) czynną fazę TT, poprzedzający wystąpienie VVS (III) oraz obejmujący wczesny etap po zakończeniu pionizacji (IV). Wyniki: Wykonanie pełnego protokołu TT wywołało VVS u 63 (64%) chorych. Dożylne podanie propranololu zapobiegło powtórnemu wyzwoleniu omdlenia u 37 (59%) pacjentów - stanowili oni grupę I, natomiast 26 (41%) chorych było niewrażliwych na podany &#946;-bloker - w dalszej ocenie tworzyli oni grupę II. Największe różnice wartości analizowanych zmiennych między grupami badanych chorych stwierdzono w okresie bezpośrednio poprzedzającym wystąpienie VVS (etap III). Skuteczność podawanego dożylnie &#946;-blokera w zapobieganiu nawrotom VVS korespondowała z: znamiennie wyższymi wartościami BP oraz TPR; większą zmiennością PRV oraz BPV; silną korelacją między wartościami ocenianych HI a BRS. Wnioski: Skuteczność podawanego dożylnie &#946;-blokera w zapobieganiu nawrotom VVS koresponduje z ograniczeniem funkcji regulacyjnej baroreceptorów, determinującym możliwości jej farmakologicznej korekty. (Folia Cardiol. 2004; 11: 489&#8211;498

Test pochyleniowy z nitrogliceryną. Jaki jest optymalny czas jego trwania?

Wstęp: Celem pracy było poszukiwanie optymalnego czasu trwania testu pochyleniowego z nitrogliceryną (TTNTG) oraz ocena zależności między długością badania a jego przydatnością w rozpoznawaniu chorych z omdleniami wazowagalnymi (VVS). Materiał i metody: Badaniom poddano grupę 246 chorych (130 kobiet i 116 mężczyzn), w średnim wieku odpowiednio 39,7 &plusmn; 16,5 oraz 35,7 &plusmn; 17,6 lat (p > 0,06), z co najmniej dwoma incydentami omdleń w wywiadzie w okresie ostatnich 6 miesięcy. Pełny protokół badania składał się z 15-minutowej fazy odpoczynku (pozycja pozioma), 15-minutowego okresu pozycji pod kątem 60° (TTP), po zakończeniu którego podjęzykowo podawano 250 &micro;g NTG, kontynuując pochylenie przez kolejnych 15 min. Typ reakcji omdleniowej definiowano na podstawie kryteriów klasyfikacji VASIS. Wyniki: TTP wywołał omdlenie u 36 osób (14%), a podanie NTG spowodowało utratę przytomności u kolejnych 122 chorych (50%). Nieuwzględnienie 23 chorych (9%) z wygórowaną odpowiedzią na NTG (ExNTG), zredukowało liczbę pacjentów, u których przyczynę utraty przytomności rozpoznano za pomocą TT, do 135 osób, czyli 55% ogółu badanych. W żadnym z etapów badania nie wykazano zależności między czasem wystąpienia omdlenia (TOS) a wiekiem badanych, ich płcią oraz częstością występowania poszczególnych typów VVS. W podobnej analizie przeprowadzonej dla pełnego czasu badania wykazano jednak, że TOS w grupie chorych z mieszanym typem VVS (Mx) był istotnie dłuższy od wartości uzyskanych w grupie pacjentów z wazo- (VD) i kardiodepresyjnym (CI) typem VVS - odpowiednio: 19,9 &plusmn; 5,7 min vs. 13,1 &plusmn; 8,4 min (p < 0,002) oraz 19,9 &plusmn; 5,7 min vs. 16,6 &plusmn; 6,7 min (p < 0,05). Najwięcej wyników dodatnich - 93/158 (59%) zanotowano między 19 a 23 minutą pochylenia. Było to: 59 reakcji typu Mx (64%), 3 odpowiedzi VD (3%), 17 omdleń CI (18%) oraz 14 reakcji ExNTG (15%). Po 25 minucie pionizacji dodatni wynik testu uzyskano u 9 chorych (6%), spośród których 7 reprezentowało typ Mx VVS (78%), 1- typ CI (11%) oraz 1 - reakcję ExNTG (11%). Wnioski: Wyniki pracy wskazują, że skrócenie biernej fazy TTNTG do 15 min zachowuje jego wysoką czułość. Natomiast ograniczenie czasu trwania fazy lekowej testu poniżej 15 min wiąże się ze znaczącym klinicznie obniżeniem czułości badania oraz zachwianiem proporcji w częstości występowania poszczególnych typów VVS. (Folia Cardiol. 2003; 10: 71-76